Column

Tussen Kunst & Dirk Scheringa

22-10-2009
Ik ben er nog net op tijd geweest: het museum van Dirk. Twee weken geleden toog ik naar Spanbroek (welk een opwindende plaatsnaam) om zijn voormalige collectie te bekijken. Nu ben ik eerlijk gezged geen liefhebber van schilderkunst. Ik vind de meeste schilderijen zó lelijk dat ze beter de schilders op hadden kunnen hangen. Maar soms moet je in een relatie, wat zeg ik, váák moet je in een relatie iets doen waar je geen zin in hebt; vandaar dat ik door het museumpje sjokte, achter mijn aanstaande ex-vriendin. De collectie schilderijen en foto’s valt (beter gezegd: viel) onder de noemer ‘modern realisme’. Iets wat de Woekeraar van Wognum zelf natuurlijk uit het oog verloren was.  De bedrijfsvoering van Dirk bleek, net als veel van zijn schilderijen, niets meer dan gebakken lucht.  Wij hadden vroeger thuis ook zo’n modern realistisch schilderij in de gang hangen, ondertekend met ‘Zuppelli’. Een levensgroot oog, met op de achtergrond een vlinder. Mijn vader is met dat schilderij nog eens langsgeweest bij een open dag van het veilinghuis in Den Haag. De expert aldaar zei mijn vader: ‘Ik heb goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws: het een echte Zuppelli. Het slechte nieuws: Zupelli was een hele goede loodgieter’. U begrijpt, wij hebben in de familie niets met modern realisme. Eerlijk gezegd viel het werk van Carel Willink in dat Scheringamuseum mij vies tegen; in het echt was het allemaal wel erg plat en groot. Maar er gebeurde wel iets raars. Terwijl ik voor een schilderij van Carel Willink stond (Zelfportret met schedel) zei ik tegen mijzelf: ‘De schedel glimt als een biljartbal’. Ineens kwam er een man in een regenjas naast me staan die antwoordde: ‘En de adelaar is geland’. Hij gaf mij een envelop met 5000 euro en liep daarna snel weg. Achteraf gezien was dit natuurlijk een teken aan de wand. De wanden van dat museum zijn nu leeg: de collectie is geclaimd door Dirk’s voormalige werknemer Gerrit Zalm, hoofdgeitenbreier van ABN AMRO. Ik hoop dat Dirk deze schilderijenroof van de positieve kant kan bekijken: het is in iedere geval heel modern, en realistisch.