ineens staan ze op je pad en ja, je schrikt je een ongeluk. Fel geel en rood-gestreept. Er wordt veel over geklaagd. Ik zag ze voor het eerst in, god betere, Hazerswoude. Bij de afrit van de snelweg flikkerde een tekst op. De boodschap was niet te missen. MAAK UW AUTO LEEG, VOORDAT ANDEREN DAT DOEN. Redelijk agressief, dacht ik nog. Intimiderend. Ik had niets gedaan maar kreeg het gevoel dat ik toch fout zat. Wat is dit?  Dit is een zogeheten ‘textcar’. Ik moest bij de politie lang op het antwoord wachten; ze wisten zelf eigenlijk ook niet hoe die dingen officieel heten.  Misschien was het ook handig geweest om eerst te communiceren dát dit middel wordt ingezet - nu sta je stijf van schrik. Maar dat is de bedoeling natuurlijk! Guerilla-communicatie. Maar de schrik slaat snel om in ergernis. De mobiele tekstborden duiken nu overál op in de stad. Conclusie: onze hele leefomgeving is verziekt. Waarom wil je de openbare ruimte veiliger maken door mensen een onveilig gevoel te geven? Ik snap dat niet. Inmiddels haal ik mijn schouders op. Het aktiemiddel is snel uitgewerkt. LET OP ER ZIJN ZAKKENROLLERS ACTIEF. Nou en? Zet dat kreng dan voor het Belastingkantoor of het Binnenhof. Mij maak je niet gek. Communicatief is het ook niet slim. Als je aan de ene kant joekels van verrijdbare tekstborden plaatst, om mensen te waarschuwen voor dieven -  en tegelijkertijd vol trots in de pers meldt dat je nieuwe lokfiets binnen 4 uur drie keer gejat wordt – is dat niet vals? Je laat een fiets jatten en vervolgens zet je een bord neer met de boodschap dat er een fiets is gejat. Terwijl er dus feitelijk niks aan de hand was. Typisch de politie: als je ze nodig hebt zijn ze d’r niet, en als je ze níet nodig hebt zijn ze er juist wel. Sinds Haren weten we dat de social media niet het sterkste punt is van de hermandad. Proberen ze het daarom nu recht in je smoel te zeggen, met deze verlichte onheilstijdingen?  De politie ‘kan niet reageren’ op de klachten. Laat me raden: waarschijnlijk omdat de textcar al elders in gebruik is.